De oude indiaan

Binnen in mij, zei de oude indiaan tegen zijn kleinzoon, is vaak een gevecht gaande. Het is soms zelfs een afschuwelijk gevecht, alsof er twee wolven met elkaar vechten.

De ene wolf in mij is slecht – hij bestaat uit woede, angst, jaloezie, verdriet, spijt, hebzucht, verwaandheid, leugens, valse trots, superioriteit en ego gesnuif.

De andere wolf in mij is goed – hij is vreugde, vrede, liefde, hoop, kalmte, nederigheid, vriendelijkheid, welwillendheid, medegevoel, vrijgevigheid, waarheid, compassie en geloof.

En… zei hij tegen zijn kleinzoon, als je goed kijkt, woedt in jou binnenste waarschijnlijk vaak precies dezelfde strijd – en waarschijnlijk geldt datzelfde wel voor ieder mens.

De kleinzoon liet die woorden in zichzelf omgaan en vroeg toen aan zijn grootvader: Maar grootvader, welke wolf zal het gevecht dan winnen? 

De oude Cherokee glimlachte en antwoordde: “Als je ze goed voedt, winnen ze allebei.”

Het verhaal gaat verder! (dit ontbreekt vaak in de tekst die je vindt op internet)

“Zie je, als ik alleen de witte wolf voer, zal de zwarte wolf zich in het donker verstoppen, wachtend op mij om te wankelen, zodat hij me kan bespringen en de aandacht kan krijgen waar hij naar verlangt. Hij zal altijd boos zijn en zal altijd tegen de witte wolf vechten. Maar als ik hem erken, is zowel hij als de witte wolf tevreden, en winnen ze allebei.

Want de zwarte wolf heeft kwaliteiten die ik nodig heb en die de witte wolf mist: vasthoudendheid, moed, onbevreesdheid, wilskracht en vindingrijkheid. De witte wolf biedt in plaats daarvan compassie, zorgzaamheid, hartelijkheid en het vermogen om de behoeften van anderen te plaatsen boven die van mijzelf.

Zie je, de twee wolven hebben elkaar nodig. Het voeden van slechts een en het verhongeren van de andere zal uiteindelijk beide oncontroleerbaar maken. Door voor alle twee te zorgen kunnen ze je allebei dienen, zodat je iets groters kunt doen, iets goeds met je tijd op aarde. Voed ze allebei en je zult hun interne strijd om jouw aandacht tot rust brengen. En als er geen inwendige strijd is, kun je de stemmen van je innerlijke wijsheid horen. Die zullen je leiden bij het kiezen van het juiste pad in elke omstandigheid.

Vrede, mijn zoon, is waar we allemaal naar moeten streven in het leven. Wie vrede in zich heeft, heeft alles. Hij die een storm in zijn hart en ziel herbergt, heeft niets.
Hoe jij kiest om te gaan met de tegengestelde krachten in jezelf, zal uiteindelijk je leven bepalen.
Je kan een van hen uithongeren of ze allebei leiden”.

DIT IS DE WARE BOODSCHAP VAN HET VERHAAL VAN DE TWEE WOLVEN.

>>> Hoe kan je je leven in wijsheid leiden? Je kan niet 'weglopen' van jezelf. Het zogenaamde 'donkere' is ook een wegwijzer naar wijzer-worden. 

 

De gebarsten emmer - Een verhaal uit India over een nuttige gebarsten emmer

Een waterdrager in India had twee grote emmers; elke emmer hing aan één kant van een juk dat hij over zijn schouders droeg. Eén van de emmers had een barst en de andere emmer was in perfecte staat. Terwijl die tweede emmer aan het einde van de lange weg tussen de rivier en het huis van de meester een volle portie water afleverde was tegen die tijd de gebarsten emmer nog maar half vol. Dat ging zo twee volle jaren verder. De waterdrager leverde altijd maar anderhalve emmer water af in het huis van zijn meester. Natuurlijk was de goede emmer bijzonder trots op zijn prestaties omdat hij perfect voldeed voor het doel waarvoor hij gemaakt was. Maar de arme gebarsten emmer was beschaamd om zijn gebrek en voelde zich ellendig omdat hij maar de helft kon presteren van wat je van hem had mogen verwachten. Nadat hij zich zo twee jaar lang als een mislukking had beschouwd begon hij op een dag bij de rivier tegen de waterdrager te praten. "Ik ben beschaamd over mezelf en ik wil me bij jou verontschuldigen." "Waarom?," vroeg de waterdrager, "waarom ben je beschaamd?"

"Omdat ik de laatste twee jaar slechts in staat ben geweest om maar een halve portie water af te leveren. Door die barst in mijn zijwand verlies ik voortdurend water onderweg naar het huis van je meester. Door mijn falen moet jij zo hard werken en krijg je niet het volle loon voor je inspanning," antwoordde de emmer. De waterdrager kreeg echt medelijden met de oude gebarsten emmer; hij wilde hem troosten en zei: "Als we dadelijk teruggaan naar het huis van mijn meester moet je eens goed op die prachtige bloemen letten aan de kant van de weg". En inderdaad: toen ze de heuvel opliepen zag de gebarsten emmer de prachtige wilde bloemen langs de kant van de weg en dat bracht hem toch een beetje troost. Maar aan het einde van de reis voelde hij zich toch weer ongelukkig omdat de helft van het water weer was weggelopen en hij verontschuldigde zich opnieuw bij de waterdrager omdat hij weer gefaald had. De waterdrager bekeek de emmer en zei: "Heb je dan niet gezien dat er alleen maar bloemen groeien langs jouw kant van de weg en niet langs de kant van de andere emmer? Dat komt omdat ik altijd al wist dat je een beetje lekte en ik heb daar mijn voordeel mee gedaan. Ik heb bloemzaadjes geplant aan jouw kant van de weg en elke keer als we terugkwamen van de rivier heb jij ze water gegeven. En zo heb ik twee jaar lang telkens prachtige bloemen kunnen plukken om de tafel van mijn meester mee te versieren." "Als jij niet zou zijn zoals je nu eenmaal bent dan zou zijn huis er nooit zo prachtig uitzien."

>>> is voor mij een belangrijk verhaal (geweest) m.b.t. herwinnen aan zelfvertrouwen en –liefde ; mijn zo genaamde gebreken zijn mijn kracht, mijn wegwijzer.

 

De boer vol mededogen (Jataka verhaal?)

Op een dag vindt een boer een gewonde slang op zijn veld. Hij neemt de slang mee naar zijn huisje waar hij de slang alle zorgen toebedeelt ; hij maakt een zalf , legt het verband op de kwetsuren van de slang. 's Avonds neemt de boer de slang mee in zijn bed en… de volgende morgen ligt de boer gewurgd in zijn bed!

>>> liefdevolle vriendelijkheid ZONDER te koppelen aan wijsheid is niet OK ; als ik bv. gewrongen zit met wel/niet iets willen doen voor een ander –ik word uitgenodigd om te kijken naar de achterliggende intenties, motivatie, waarden- helpt me dit verhaal!

 

Boeddhistisch verhaal van ene wijze die door het oerwoud loopt (oosten):

Een oude wijze man loopt in het oerwoud. Hij wordt plots achterna gezeten door een tijger. De man loopt weg, rent voor zijn leven doch schijft uit en glijdt een ravijn in. Gelukkig kan hij zich halverwege tijdens zijn val vastklampen aan een boomwortel.

Hij hangt daar en kijkt naar beneden. Daar loopt ook een tijger! Boven gluurt de andere tijger over de rand.

Terwijl de wijze daar zo hangt ziet hij 2 kleine muisjes aan de boomwortel knagen …

En aan de andere zijde ziet de wijze wilde bosaardbeien. “HMMM” denkt hij en de we wijze eet de vruchten langzaam op.

>>> Tijger boven = donkere gedachten van de toekomst die er uiteindelijk vaak helemaal anders uitziet dan dat we ooit bevroed hebben ; tijger beneden = tijger van het verleden waar we niets meer aan kunnen veranderen ; als je je gedachten ontleedt, merk je vaak dat het over toekomst/verleden gaat; t is niet zo makkelijk in HIER en NU te zijn ; daar ging uiteindelijk de hele meditatie cyclus over , Eckart Tolle zeker lezen!

 

Is dat zo?- Hakuin Zenji (1685 - 1769) 

Zenmeester Hakuin werd door de mensen in zijn omgeving gezien als iemand die een rein en onberispelijk leven leidde. Naast hem woonde een knap meisje, dochter van een kruidenier. Op gegeven ogenblik bleek het meisje ineens zwanger. De ouders waren daarover hevig ontsteld. Maar het meisje wilde niet zeggen wie de vader van het kind was. Haar ouders lieten het er niet bij zitten en zetten haar onder druk. Uiteindelijk zwichtte het meisje en wees Hakuin als vader aan, hoewel hij niets met deze toestand te maken had. De ouders van het meisje maakten woedend hun opwachting bij de meester. "Schande, dat een man als u zich zo onberispelijk voordoet, en ondertussen de vader van het kind van onze dochter blijkt te zijn!" "Is dat zo?", was alles wat de Zenmeester antwoordde.

Toen het kind geboren was, werd het naar Hakuin gebracht. De Zenmeester had bij iedereen zijn goede naam verloren, maar hij bekommerde zich daarom niet in het minst en nam de zorg voor het kind op zich. Melk en al wat het kindje nodig had kocht Hakuin bij zijn buurman, de kruidenier. Na een jaar kreeg de jonge moeder last van gewetenswroeging. Ze vertelde haar ouders wat er werkelijk gebeurd was en wees de echte vader van haar kind aan. Onmiddellijk maakten haar ouders hun opwachting bij Hakuin. Zij vroegen hem aller nederigst om vergeving en putten zich uit in verontschuldigingen. "U bent een zeer heilig man, dat u, ondanks uw onschuld, niettemin zó voor het kind van onze dochter hebt gezorgd!", zeiden zij. Het enige wat de Zenmeester antwoordde, was: "Is dat zo?"

>>> oefening in gelijkmoedigheid … niet in verzet gaan tegen wat IS … ; deze tekst helpt mij als ik o.a. bemerk dat ik kwaadheid voel opkomen , me niet bij dingen wil neerleggen.

 

1 Korintiërs 13 DE LIEFDE 

Al spreek ik de taal van mensen en engelen-

als ik de liefde niet heb, ben ik een galmend bekken of een schelle cimbaal. 

Al heb ik de gave van de profetie, al ken ik alle geheimen van de wetenschap, 

al heb ik het volmaakte geloof dat bergen zou kunnen verzetten-

als ik de liefde niet heb, ben ik niets 

Al deel ik al mijn bezit uit, al geef ik mezelf prijs om mij daarop te kunnen beroemen-

als ik de liefde niet heb, helpt het mij niets. 

De liefde is geduldig en vriendelijk; 

de liefde is niet afgunstig, 

ze praalt niet, ze verbeeldt zich niets. 

Ze draagt zich niet onfatsoenlijk, 

ze zoekt zichzelf niet, 

ze laat zich niet kwaad maken en rekent het kwade niet aan. 

Ze verheugt zich niet over onrecht, 

maar vindt vreugde in de waarheid. 

Alles verdraagt zij, alles gelooft zij, 

alles hoopt zij, alles verduurt zij. 

>>> deze woorden doen me erg aan Kwan Yin denken, dé ultieme vorm van LIEFDE waarbij de eigen EGO opspelende stemmen tot zwijgen komen. Ze wordt vereerd als een moederfiguur die erg betrokken is bij de dagelijkse dingen in het leven. Kwan-Yin wordt ook wel de Maria van het Oosten genoemd.

 

Ed Hoornik,  gedicht:  Hebben en Zijn

Op school stonden ze op het bord geschreven.

Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn

Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven

De ene werklijkheid, de andre schijn.

Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.

Is van de wereld en haar goden zijn.

Zijn is, boven die dingen uitgeheven,

Vervuld worden van goddelijke pijn.

Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.

Is naar de aarde hongeren en dorsten.

Is enkel zinnen, enkel botte plicht.

Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,

Is kind worden en naar de sterren kijken,

En daarheen langzaam worden opgelicht.

 

 

Hein Stufkens, gedicht : Je bent geen golf, je bent de zee

Ik was te Cadzand aan het strand

getuige van een misverstand,

toen ik twee golven hoorde spreken

precies voordat ze zouden breken.

De ene riep: Het is gedaan, wij zullen hier te pletter slaan!?

De ander zei beslist:

Welnee, je bent geen golf, je bent de zee. 

 

Hein Stufkens, gedicht over gelijkmoedigheid

Maak mijn hart een oase van stilte,

maak mijn lichaam een tempel van rust,

maak mijn geest een onbeschreven blad,

maak mijn ziel een spiegel van licht.

Maak mijn mond zonder oordeel,

maak mijn ogen onthecht,

maak mijn oren tot horen bereid.

Dat ik leer staan met lege handen

Dat ik mag aanvaarden wat is,

mag vertrouwen wat komt,

mag loslaten wat was, op adem mag komen ieder moment.

Alles begrijpend ben ik wijs,

niets grijpend ben ik liefde,

niets bezittend ben ik vrij,

niets waar makend ben ik waar.

Toon mij het gezicht van voor ik begon,

maak mij één met alles, één met allen, één met de Bron.